nog es...

Nog eens dan, zij het in een beknoptere versie. Ik krijg nu ook continu foutmeldingen, maar dat kan ook zijn omdat Maerrrl nu ook wat aan het tikken is.

De examens zijn vervroegd en nu dus al weer voorbij. Wegens een heuse epidemie van "chickenpocks" (volgens mij waterpokken)en schurft waren er ineens 54 jongens naar huis gegaan, beetje lege boel. Omdat het virus zo snel om zich heen greep hadden ze de examens vervroegd en daarmee ook de vakantie. Nu zitten we met nog maar 25 jongens op de Transit School, beetje vreemd maar wel lekker.. rustig.

"Mijn jongens" hadden na 7 weken oefenen op het alfabet en de dagen van de week in het Engels en wat kleurtjes om het af te kunnen wisselen, toch wat zwaar op het examen. Magimai Arokia Das (17 jaar, 20 kB geheugen en in groep 4) had het maar net net gehaald. Isaac Newton (broertje van George Bush, kinderen van een zeer geweldadige vader die al 2 vrouwen getrouwd is en allemaal maar in elkaar trimt) was net terug van zijn chickenpocks retraite en die had Engels net gehaald, maar wiskunde vet gezakt. Jammer maar helaas. Hij krijgt wel weer nieuwe kansen als zijn zieke klasgenootjes terug zijn.

Van de week, op weg naar het internetcafe, hoorde ik een geknal en getrommel dat steeds dichterbij kwam. ik bleek op een hindu begrafenisstoet af te lopen. Voorop liepen er mannen rotjes af te steken en op trommels te slaan, dit om de boze geesten te verjagen. Daar achter liepen er mannen bloemenkransen kapot te slaan, daar weer achter liep de weduwnaar. Daar achter herrees de baar, een enorm houtwerk waarover allemaal bloemen. Die bloemen zijn allemaal met een touwtje aanelkaar vastgemaakt en dat touwtje werd langzaam maar zeker van de baar getrokken en alle bloemetjes werden weer van het touwtje getrokken. Zo werd de straat een grote bloemenzee. De baar is verder gewoon open, dus het lijk zie je zo liggen. Geel gepoederd, mooiste sari en bangels aan, mond dichtgenaaid. Macaber en mooi tegelijk.
Helaas, ik had geen fototoestel bij me, maar ja, dat is ook weer zo raar om daar ineens foto's van te maken...

Gisteren en eergisteren waren we in Chennai. Wij waren even op bezoek bij Ludo en Marijke, 2 Nederlandse vrijwilligers die we op het straatkinderenweekend hadden ontmoet. Zij waren hier eerder dan wij,zo rond sinterklaas al. Dus zij hebben heel dat tsunamigedoe meegemaakt.

Eerst hebben we flink bijgekletst over hun ervaringen van dit geheel en de onze. Ludo hadden we al een keer in Pondy ontmoet, hij kwam even langs met zn ouders, heel gezellig! Na het bijkletsen zijn we naar "hun jongens" gegaan. In tegenstelling tot ons zitten zij niet tussen de jongens, maar moeten ze even een stukje met de "auto". Hun project is wat kleiner dan dat van ons en duidelijk minder ontwikkeld, qua voorzieningen dan. Ons project is echt een groot mooi luxe gebouw en alles is strak gepland. Bij hun zitten de jongens onder een rieten dakje hun lessen te volgen, alle 70 (?) tegelijk, door elkaar... Na even wat gekerrumboard en gekletst te hebben, gingen we even naar Marina Beach, het strand dat vele keren op tv is geweest met de tsunami verslaggeving. Na het eten een potje Boonanza gespeeld, een onwijs vet spel van 999 Games, haha! Ja is leuk!

De volgende ochtend zijn we met Marijke en brother Francis naar 4 sloppenwijken gegaan. Alles hutje mutje, vies en zulke vriendelijke mensen. Ze waren blij verrast ons te zien eigenlijk. De kinderen vooral, alle populaire liedjes en dansjes werden even voorgedaan en wij moesten natuurlijk ook wat zingen/ dansen, tot grote blijdschap van Marl :). Die sloppenwijken zijn eigenlijk de gebieden waar ik gehoopt had terecht te zijn gekomen. Lijkt me wel tof om daar te werken, ookal zal lesgeven daar verder niet veel zoden aan de dijk zetten. Je geeft die kinderen wel wat mee en voor jezelf is het ook heel wat uitdagender. Maar goed, ik zal niet zeggen dat we hier niet nodig zijn, dit was zo maar even een reflectie.

Ok, hopelijk komt het nu goed met het verhaal neerzetten op de site! Fingers crossed!

xfr