Open over AIDS

Omdat mijn rechterarm twee keer zo dik was als mijn linker, en ik langzaamaan begon te hallucineren van de antibiotica en de ibuprofen, besloot ik dit weekend thuis te blijven. In afwachting van het AIDS-awareness-programm dat stond gepland voor zondag.

Uit de Nederlandse media heb ik begrepen dat India Afrika binnenkort zal voorbijstreven met het aantal AIDS-slachtoffers. Voor zover ik weet, worden in Afrika heel langzaam wat taboes doorbroken. Er wordt openlijk over AIDS gepraat en veel mensen ontkennen de ziekte tenminste niet meer. In India daarentegen zou dat nog lang niet het geval zijn. Dit verbaasde me niets van een land waar het gros van de huwelijken 'arranged' is, weduwen niet 'mogen' hertrouwen en openlijke liefde en lust slechts in Bollywood lijken te bestaan.*

Ik was daarom erg benieuwd naar het programma op de Transitschool dat de regering initieerde voor risicogroepen (waaronder straatkinderen). In Tamil Nadu is het percentage AIDS-patiënten het hoogste van India, zo'n vijftien procent. We hebben geen idee wat de statitieken van de Transit-school zijn.

De dag begon met het welkom heten, introduceren en bedanken van de initiatiefnemers van het programma. AIDS Awareness Pondicherry en (jawel!) de heren van de Lions. Deze poppenkast duurde een vol uur. De lokale media kwamen er zelfs aan te pas. Toen het inhoudelijke programma begon, waren de jongens van de pers alweer verdenen. Blijkbaar kan het hier niet anders. Ik wind me er niet eens meer over op...

De jongens hadden zich verzameld in de kerk (hoe heerlijk ironisch!) en kregen les over de ziekte. Velen gaapten, ik weet niet waarom, mij leek het een welkome afwisseling. Mijn kennis van het Tamil laat het af en toe afweten, maar voor zover ik er chocola van kon maken lag de nadruk niet op seks. Geïnfecteerde spuiten, zwangere vrouwen die het virus overdragen op hun kinderen, dat wel. Natuurlijk werd er ook wel over zoiets als gemeenschap gepraat, maar het beestje werd niet bij de naam genoemd, daarvoor zaten de jongens er veel te ongeïnteresseerd bij... Maar in de video die volgde, zag ik maar liefst twee keer een condoom voorbijkomen. Dat gaf weer moed.

Interessanter dan de sprekers waren de folders die naderhand werden uitgedeeld, met daarin zelfs een tekeningetje van twee naakte (lees: met ontblote schouders) geliefden die elkaar innig zoenden. Drie leraressen liepen gniffelend weg. Josephine (20) zei dat ze 'ashamed' was door de plaatjes. Wat later sprak ik de andere twee leraressen (beide 23). Ik was totaal verrast toen ze me vroegen wat ik van AIDS wist, zoveel directheid was ik niet gewend. 'Niet zoveel', bekende ik, 'maar ik denk dat ik weet wat ik moet weten' (diplomatiek en geïntegreerd als ik ben). Ik bereidde me voor op een gesprek tussen leeftijdsgenoten. Na koeien en kalveren besloot ik persoonlijk een taboe te doorbreken: 'Heb je wel eens seks gehad?'. Schater, schater, hand voor het gezicht. Hilariteit alom! 'NO NO NO, gilden ze, 'I don't like!'.

Je wilt ze toeroepen hoe heerlijk het is. Dat het geen zonde hoeft te zijn. Dat ze zich niet moeten laten vastketenen aan een vent die de familie toevallig heeft uitgekozen en die vroeg of laat toch buiten de deur gaat neuken. Je wilt ze een banaan in de handen stoppen en ze laten oefenen met condooms. Maar bovenal wil je ze verliefd laten worden en lichamelijk, heel lichamelijk laten zijn.

's Avonds liepen de jongens nog steeds in de foldertjes te neuzen. Het heeft dus wel effect gehad. Maar zoals fr. John Louis pleegt te zeggen: 'Slowly Marl, slowly'...



*The extent of social stigma is illustrated by the following statistics collected by British organization, AVERT. (www.avert.org): "In India the social reactions to people with AIDS have been overwhelmingly negative. For example, in one study 36 % of people felt it would be better if infected people killed themselves, the same percentage believed that infected people deserved their fate. Also, 34% said they would not associate with people with AIDS, and one fifth stated that AIDS was a punishment from God."