Het internaat en god

Een prachtplek. Ventilatoren, rust en schoonheid in een vies, droog en warm dorp.

Als je binnen wilt, moet je langs Anthony, de gatekeeper, die samen met zijn vrouw vier vierkante meter bewoont naast het hek. Deze twee mensen zijn het toppunt van liefheid, dat vertellen hun gezichten.

Dan is er de speelplaats met het volleybalveld. Volgestort met oranje zand, waardoor je je in Afrika waant. Prachtige palmen en overal bloemen, die met veel zorg worden verzorgd door de tuinman. Een oud baasje. Bruin en verrimpeld. Een mooi plaatje.

Het gebouw zelf bestaat uit klaslokalen, keukens, slaapzalen (170 jongens in drie slaapzalen, tegenelkaar aan op de grond), gastverblijven en een kerk. Is er iets belangrijker in deze leventjes dan de aanwezigheid van God? Ik troost me met de gedachte dat dat overal in India zo is, en niet alleen in dit katholieke bolwerk. Op iedere straathoek, in ieder huis vind je Allah, God of één van de driemiljoen Hindu-goden. Het goddelijke is overal. Mensen die nooit in het westen zijn geweest, kun je onmogelijk uitleggen hoe het er in Nederland aan toegaat. Ik geloof niet dat er een Tamils equivalent voor 'secularistatie' bestaat.

Misschien kom ik op de valreep toch nog in de hemel terecht. Heb al zes keer (!) de hostie gekregen in deze twee weken (Ik hoor mama jubelen). Ik probeer het meditatieve uit de kerkdiensten te halen. Het ritmische gedreun van de onverstaanbare gebeden, het gezang van heerlijke kinderstemmetjes. Het geeft rust en tijd om te ordenen. God blijft voor mij onvindbaar, en toch voelt het goed om om half zeven met slaapogen in de mis te zitten...

De jongens dragen rozekransen om hun lijfjes en plaatjes van Jezus in hun zakken (ik zie een paar sponsors afhaken...). Misschien heeft het te maken met aspecten van de (Hindu)cultuur. Goden tot idolen maken. Poppen in allerhande kleuren aanbidden. Het heeft zijn weerslag op het christendom, al willen ze dat misschien niet toegeven. Er is een persoonscultus rondom Don Bosco ontstaan.

Het Jezusbeeld wordt gesierd door crèpepapier en knipperende gekleurde lampjes, die wij zelfs met Kerst over de top vinden. Leuk! Het geeft dat zware geloof iets luchtigs, iets kinderachtigs, een standvastig modeverschijnsel. Hier zal wel nooit een beeldenstorm hebben plaatsgevonden, of het protestantisme hebben getierd (zeg ik heel a-historisch). Want sari's horen niet thuis in sombere gebouwen. Sari's moeten gedragen worden in kitcherige kerken of tempels, waar de muren schreeuwen en Jezus en Shiva lijken te dansen!

O mooie en weerzinwekkende godsdienst.