Weekoverzicht

Wanakam!

Zo, eindelijk hebben we een internetcafe in weten te komen. Hier een overzicht van de eerste week.

Maandag 17/ Dinsdag 18/01/05: We kwamen iewat verlaat aan op Chennai, en moesten een lange tijd op de koffers wachten, waardoor we helaas fth. Harrie van Don Bosco Amsterdam niet meer konden zien. Hij ging met hetzelfde vliegtuig weer terug naar NL. We werden opgewacht door fth. John Louis en kornuiten. We kregen mooie (kitcherige!)kransen om gehangen en een mooi pakket bloemen in de armen gedrukt. Na een snel kopje thee (met heeeeel veel suiker) gingen we met een jeepje naar Pondicherry, 140 km ten zuiden van Chennai (ookwel Madras). Om een uur of 05.00 kwamen we aan. In de gangen lagen er allemaal jongetjes op de grond te slapen en boven lagen in grote zalen grote groepen bij elkaar op de grond. Wij hebben een grote kamer met 2 bedden met (dunne) matrasjes maar het slaapt prima. Om een uur of 12 stonden we op om te eten met fth. John Louis op het andere project de Boys Home. Wij slapen in de transit school en op de boys hoe leren de oudere jongens het timmermansvak en anderen leren daar met computers omgaan (IT-ers).

Woensdag 19/01: De eerste dag dat we les gingen geven. We hebben groepjes van 3 tot 6 jongens, met verschillende niveaus die we leren rekenen en Engels geven. het is allemaal heel basic. Het alfabet, tafeltjes, cijfers in het engels, kleine gesprekjes,e tc. Het valt niet mee, de jongens spreken immers Tamil en een heeeeeel klein beetje Engels. Het gaat allemaal op de automatische piloot. Ze hebben alles in rijtjes geleerd Als je midden in het alfabet een andere letter aanwijst, weten ze het niet meer. Ze lezen dus ook niet echt, ze dreunen op. Marl en ik proberen dat te doorbreken en dat blijkt nu wel enigszins te lukken :>!!

Donderdag 20/01: Geen les. We hebben met de jongens gevolleybald, trefbal gespeeld en met ballonnen met water overgegooid (hilarisch!)

Vrijdag 21/11: Les gegeven. 's Middags kwam broeder Mark naar met toe met de vraag of we 's avonds tijd hadden om met fth. JL de stad in te gaan. Dat wilden we wel. We waren immers nog geen enkele keer de stad in gegaan. Uiteindelijk waren we daar maar heel even, om een "[surida]" te kopen, ook wel bekend als punjabi dress. Wat wil het geval, toen we op de boys home kwamen vroeg fth. JL of we toevallig zin hadden om met hem mee te gaan naar Madurai en daarna door te gaan naar een dorpje dat nog zuidelijker lag voor een bruiloft. Nou dat wilden we maar al te graag!! We gingen met de bus naar Madurai, zo'n uur of 8 reizen over wel zeer hobbelige wegen. We werden continu uit onze stoel gelanceerd wegens hobbels in de weg. We lachen daarom de hele tijd plat van het lachen. Slapen ging niet echt (we vertrokken om 23u en kwamen 05.30 aan). We gingen even naar een Don bosco project in Madurai om nog een uurtje te liggen en te eten. Daarna door naar DE tempel van Madurai, een hindu tempel, Meenakshi Temple. Echt heel groot en indrukwekkend. Daarvoor en daarna gingen we ook nog bij oudere mensen langs, die fth. JL kent. Hij gaf ze een hostie en een soort hand oplegging tot grote emotie van dat arme oude mannetje... Leuk om ook meteen te zien hoe mensen wonen, klein en simpel.

De mensen zijn ook zo gastvrij, overal moet je meteen eten, de eerste vraag is steevast of je al gegeten hebt Ookal zeg je ja, dan nog komen ze met van alles en nog wat, afhankelijk van hun financiele toestand dan. Na Madurai bezocht te hebben, gingen we door naar het andere dorpje voor de trouwerij. Voordat dat zo ver was, hebben we een luciferfabriek bezocht. Ongelofelijk hoe die mensen daar werken, de omstandigheden en de snelheid waarin ze werken. Een Don Bosco project heeft er voor gezorgd dat er minder kinderarbeid plaatsvindt daar. Dat gebied staat bekend om haar kinderarbeid in de vuurwerkindustrie en de lucifersmakerij. In de dorpjes rondom dat project komt kinderarbeid sinds een aantal jaren niet meer voor, dat is echt geweldig! Er worden nu ook hoge boetes opgelegd als ontdekt wordt dat het wel gebeurt.

's Avonds gingen we naar de verloving van de bruid en bruidegom. Het was een uithuwelijking. FTh. JL heeft de man en vrouw aan elkaar gekoppeld en verzorgde de volgende dag ook de inzegening. Leuk om mee te maken, tikje anders dan bij ons :). Het gaat allemaal vrij snel en niet echt uitbundig. Het eten is daar een voorbeeld van. In NL eten we met zn allen, daar gaat het in groepen. Je moet dus snel dooreten en gezien de hoeveelheden die je krijgt en dat je met je handen moet eten en er als maar meer wordt opgeschept... We aten van een bananenblad en als je genoeg had, moest je die gewoon dichtvouwen.

Het gekke was, wij kenden de bruid en bruidegom niet, maar we werden meteen gezien als eregast. We moesten overal vooraan zitten, voor de familie zelfs! We voelden ons wel bezwaard...

Zondagnacht gingen we weer terug naar Pondicherry, maandag lekker uitgeslapen en de was gedaan. Tijdens het wassen hebben we stiekem een korte broek aan gedaan en ons tshirt uitgetrokken om toch nog een beetje te kunnen bruinen. We worden continu uit de zon gehaald, jaja, dat is niet goed, want dan worden we bruin en bruin is lelijk, wit is mooi. Ze vertellen ons ook continu dat we "divine" zijn, vanwege de blanke huid... Maar ja, wij denken daar wel anders over. Al die mooie vrouwen hier zijn jaloers op onze blanke huid en lengte en wij zijn jaloers op hun.

Poojtwaareen! (tot ziens)