Kijk hoe mooi alles is

Een week lijkt uit meer dan zeven dagen te bestaan. Zoveel indrukken, mensen en voedsel. En toch zoveel rust.

Natuurlijk hebben wij ook alle boeken gelezen over drukte, verkeerschaos, smog en stank. Maar de eerste dagen leefden we in een paradijselijke microkosmos van palmbomen, bruine snoetjes en heerlijke geuren. Verbrande kokosbast en sandalwood. Afgeschermd van de wrede Indiase buitenwereld, zodat er onmogelijk sprake kon zijn van een cultuurshock.

Het lesgeven gaat als vanzelf. Annemieke en Arianne voorspelden dat al, maar wij hadden zo onze twijfels. Het is geen geheim dat Froukje en ik 'niet zo van de kinderen zijn', maar hier staat ieder gevoel op zijn kop. Ze zijn net zo lief als ze er uit zien. Alle honderdtwintig. Ik kan niet anders zeggen. Ze dringen zich op een lieve manier op. Warme handjes houden je steeds maar weer vast. Hun enthousiamse is onverwoestbaar. Smekend kijken grote bruine ogen me aan, nadat ze tien keer hun naam hebben gezegd. "Sista, what's my name?" "Dunno brother" zeg ik beschaamd, alle tien de keren...

We worden wakker met gezang en gaan naar bed met gezang.