Salesianen en boeren
Door: Marl
22 Mei 2005 | India, Pondicherry
De afgelopen dagen heb ik (/we) me (/ons) vooral geërgerd aan iedereen die Indisch is. Al die hypocriete mensen, al die domme mensen, al die ontzettend andere mensen. Hun rijke cultuur is doordrenkt van ongelijkwaardigheid, hun veelgeroemde gastvrijheid is vaak onoprecht. Niemand luistert, want India is alles. Voorbeeldje? We hebben nu geheel ongevraagd een AIRCOOLER op onze kamer staan. Hij ziet er uit als een wasmachine, is spuuglelijk, vreet stroom, maakt lawaai, stinkt, kost 4000 roepie, maar belangrijker: hij is onnodig!
Maandenlang hebben we gewacht op een simpele ventilator in de infirmary voor de zieke jongens, en nog steeds hangt er niets. Maar dit lelijke onding was binnen een dag uitgekozen, betaald en geïnstalleerd. Ik heb nog nooit zo snel iets geregeld gezien in dit land. We vragen ons steeds vaker af wat het Salesiaan-zijn in India betekent. Het valt ons op dat de kinderen lang niet altijd de prioriteit zijn. Veel fathers worden hoofd van een reguliere school en hebben de rest van hun leven niets met straatkinderen te maken. Er is zoveel armoede en ongelijkheid in dit land, niet te vergelijken met de situatie in Nederland, maar toch, het werk dat Harrie in Amsterdam doet, daar lijkt zoveel meer Salesiaanse spirit in te zitten (hou op over cultuurverschillen, ik wil het niet horen).
Maar goed, daar hebben we het wel over als we thuis zijn. Salesianen, ontwikkelingshulp in het algemeen, en Tsunami-relief-werk in het bijzonder, we kunnen er inmiddels boeken over vol schrijven, maar misschien een ander keertje.
Maar zoals altijd in dit land vol tegenstrijdigheden is het niet allemaal kommer, kwel en ergernis. Tuurlijk niet! Er zijn namelijk ook dorpen. Moeilijk bereikbare dorpen waar de mensen in lemen hutjes wonen. Froukje heeft al verteld over de bezoekjes aan de jongens. En het is allemaal zo mooi! Je weet dat wat je ziet armoede is, dat ze afhankelijk zijn van het meedogenloze weer, met tienen in een hutje wonen, er meestal geen werk is en toch, en toch... zucht, toch is het zo mooi en ben ik diep in mijn hart een boer. Velden met pinda's, suikerriet, cashews, bananenbomen, rijst, mango's en jackfruit. En je eet het allemaal daar buiten op. De zon brandt, de velden zijn groen. En ineens zijn de jongens een stuk ouder en stoerder op hun eigen stuk land.
Mango's, ooit sprak ik de befaamde woorden: "Froukje, wat doe je toch altijd overtrokken over die mango's". Maar zoals gewoonlijk 'is Froukje gewoon wat sneller (maar dat geeft helemaal niet)' en nu ben ik ook verslaafd. Heerlijk mangoseizoen! Is er een god met een mangohoofd, weet iemand dat? En het fruit (dus niet de noot) van de cashewboom kun je gewoon eten, en die nunges, dat slurpt zo lekker weg, en het suikerriet, dat kunnen we niet uiteenrijten met onze westerse tanden.
Soms wil ik naar huis, soms wil ik voor altijd blijven. Maar het fruit ga ik missen, dat zeker.
Maandenlang hebben we gewacht op een simpele ventilator in de infirmary voor de zieke jongens, en nog steeds hangt er niets. Maar dit lelijke onding was binnen een dag uitgekozen, betaald en geïnstalleerd. Ik heb nog nooit zo snel iets geregeld gezien in dit land. We vragen ons steeds vaker af wat het Salesiaan-zijn in India betekent. Het valt ons op dat de kinderen lang niet altijd de prioriteit zijn. Veel fathers worden hoofd van een reguliere school en hebben de rest van hun leven niets met straatkinderen te maken. Er is zoveel armoede en ongelijkheid in dit land, niet te vergelijken met de situatie in Nederland, maar toch, het werk dat Harrie in Amsterdam doet, daar lijkt zoveel meer Salesiaanse spirit in te zitten (hou op over cultuurverschillen, ik wil het niet horen).
Maar goed, daar hebben we het wel over als we thuis zijn. Salesianen, ontwikkelingshulp in het algemeen, en Tsunami-relief-werk in het bijzonder, we kunnen er inmiddels boeken over vol schrijven, maar misschien een ander keertje.
Maar zoals altijd in dit land vol tegenstrijdigheden is het niet allemaal kommer, kwel en ergernis. Tuurlijk niet! Er zijn namelijk ook dorpen. Moeilijk bereikbare dorpen waar de mensen in lemen hutjes wonen. Froukje heeft al verteld over de bezoekjes aan de jongens. En het is allemaal zo mooi! Je weet dat wat je ziet armoede is, dat ze afhankelijk zijn van het meedogenloze weer, met tienen in een hutje wonen, er meestal geen werk is en toch, en toch... zucht, toch is het zo mooi en ben ik diep in mijn hart een boer. Velden met pinda's, suikerriet, cashews, bananenbomen, rijst, mango's en jackfruit. En je eet het allemaal daar buiten op. De zon brandt, de velden zijn groen. En ineens zijn de jongens een stuk ouder en stoerder op hun eigen stuk land.
Mango's, ooit sprak ik de befaamde woorden: "Froukje, wat doe je toch altijd overtrokken over die mango's". Maar zoals gewoonlijk 'is Froukje gewoon wat sneller (maar dat geeft helemaal niet)' en nu ben ik ook verslaafd. Heerlijk mangoseizoen! Is er een god met een mangohoofd, weet iemand dat? En het fruit (dus niet de noot) van de cashewboom kun je gewoon eten, en die nunges, dat slurpt zo lekker weg, en het suikerriet, dat kunnen we niet uiteenrijten met onze westerse tanden.
Soms wil ik naar huis, soms wil ik voor altijd blijven. Maar het fruit ga ik missen, dat zeker.
-
22 Mei 2005 - 14:37
Rhiannon:
hoho, je hebt Indisch en je hebt Indiaaaaas. Niets mis met Indo's hoor! -
22 Mei 2005 - 14:45
Marl:
Jee, wat ben je snel, lieve Indo.
(Indiërs zijn mensen uit India, Indonesiërs mensen uit Indonesië, en Indo's, dat is iets van de vorige eeuw, toch?) -
22 Mei 2005 - 19:13
Rob:
Hallo lieve Marl, Schitterend hoe je die ongelijkheid verwoordt. Ja waarom is er zoiets en dan ook nog zo nadrukkelijk in de wereld en met name in India??
Maar ook hier ( ja ik weet dat ik me herhaal) is het niet al goud dat er blinkt. Ook hier krijgen mensen voorkeursbehandeling in een ziekenhuis, terwijl anderen op wachtlijsten staan of min of meer met een kluitje in het riet worden gestuurd. En dat ziekenhuisgebeuren is vooral ook als voorbeeld bedoeld,. Ook op andere terreinen gebeuren dit soort dingen. Maar dit veranderd natuurlijk neits aan de schrijnende gevallen die je daarginder tegenkomt.
Sterkte er mee. Jullie komen er wel doorheen.
Groet Rob -
22 Mei 2005 - 19:39
Harrie:
Hoi meiden,
Ik ken al die frustraties.Ik heb al dat soort ervaringen ook meegemaakt. Maar alles heeft twee kanten. Je moet nog zoveel vaker en langer op verschillende projecten mee kunnen werken om zo'n oude cultuur te kunnen begrijpen. Duizend keer anders dan bij ons. Elke dag nieuwe ontdekkingen. Het hoe en waarom is soms moeilijk te achterhalen. Ik ken een Nederlandse salesiaan die in Congo werkt (voorheen Zaïre)die eens tegen mij zei toen ik bij hem op bezoek was: 'Harrie, in het begin had ik over alles zo mijn oordeel en ik wilde het wel van de zaken schreeuwen. Er boeken over schrijven. Nu na 20 jaar kan ik nog nauwelijks een woord op papier krijgen. Nog elke dag sta ik voor verrassingen. Ik voel het echte dag opnieuw: het is hun cultuur en ik vergelijk het nog steeds met de mijne'.
Dat heb ik voor altijd in mijn oren geknoopt. Nu probeer ik te kijken door de ogen van die ander....
Liefs en groetjes,
Harrie -
22 Mei 2005 - 20:02
Irene:
Je staat machteloos bij zoveel oneerlijkheid,dit is niet op te lossen.Wat gaat er tegenwoordig nog eerlijk in deze wereld waarin we leven.Het is goed dat het jullie opvalt en er over kunt praten en schrijven.Je maakt me wel lekker met dat fruit mango,was het hier maar ook zo lekker.Allesgoed met je gezondheid?Fijn dat je weer graag naar huis komt.Dat zal voor jullie wel erg wennen zijn om weer de draad hier op te pakken.Maar zo ver is het nog niet,we genieten nog altijd van jullie berichten en belevenissen.
Tot de volgende keer
Mams -
22 Mei 2005 - 20:54
Pieter Heres:
inderdaad, je zou moeten kunnen kijken door de ogen van die ander: die begrijpt jouw/jullie irritatie absoluut niet. En als we die ander onze inzichten op willen leggen is de onvrede geboren. Berusting en volharden in je eigen goedheid doet in dit geval meer goeds. -
23 Mei 2005 - 07:29
Stephan:
Of..zoals Hans Teeuwen ooit zei in zijn bespiegelingen over andere culturen: 'Heb ik geen respect voor, zijn sukkels, sorry! -
23 Mei 2005 - 08:33
Lotte:
MMMMMMMMango! Nieuwe mantra voor Marl: wat niet bij je hoort, valt van je af (100 x herhalen, helpt echt) -
23 Mei 2005 - 19:44
Hanny:
Eindelijk weer eens bericht.
Moeilijk te verkroppen die ongelijkheid en meer nog de onmacht die het oproept, omdat er in jullie situatie zo weinig tegen te doen is.
Mooi Marl dat je boerengevoelens worden aangewakkerd. Zo zie je maar het zit erin en boert in volle hevigheid op als je maar, waar dan ook, op een goed plek zit.
Geniet er nog van de resterende tijd -
24 Mei 2005 - 21:18
Opa Brand:
Hallo Marl, wat goed om weer van je te horen. Je levensinzicht maakt duidelijk een aanzienlijke groeispurt door. Je binaire emoties over dat fascinerende en vaak ook weer afstotelijke land, India, zijn vaak door onderzoekers tot uiting gebracht. Je verontwaardiging over die overbodige aircooler zal door menig Indiar volstrekt onterecht worden geacht. Komen daar twee blanke engelen volledig belangeloos helpen om kinderen te verzorgen, terwijl ze duidelijk zuchten onder de extreme warmte. Dan hebben wij gelukkig een mogelijkheid om onze hoogachting en waardering te laten blijken door hun nachtelijke koelte aan te bieden. Die jonges zijn al zo getrained om dat klimaat te doorstaan, die hoeven niet. Bekijk het zo eens. Hartelijke groet opa Brand -
26 Mei 2005 - 14:50
Peter:
Hoi Marl, wat zal ik zeggen, herkenbaar? Ik ben ook een haat liefde verhouding aan het kweken en de nuanceringen in mijn denken nemen met de dag af. Het lijkt wel of ze gewoon peper in de reet moeten krijgen en van al die boeren gewoon het verstand moeten gebruiken in plaats van de vruchten te eten. Ik ga het dit weekend even ontvluchten. Ik ga naar Bangalore, naar wat ik gehoord heb een westerse stad. Mocht je in de buurt zijn, bel me! En ik kom langs in juni!
Groetjes,
Peter -
26 Mei 2005 - 19:54
Hanny:
Ik zag nu pas de foto's. Mooi, ontroerend en aandoenlijk.
Geniet er nog van -
28 Mei 2005 - 11:45
Leonore:
Hey hallo!!
Wat ongelooflijk herkenbaar, het zo dubbel staan in wat je voelt ziet en denkt...maar de mooie kant is er inderdaad ook; lekker eten; mangoseizoen!!!
geniet ervan!
Groetjes Leonore -
01 Juni 2005 - 08:52
Anke:
Hallo zusje,
Zo te horen gaat alles nog goed. Die frustraties zijn normaal. Wanneer krijgen we weer een nieuw stukje...
of ben je hard aan het werk.
Tot gauw x -
01 Juni 2005 - 13:10
Lotte:
Holadiejee, ik wil nieuw leesvoer! -
02 Juni 2005 - 08:35
Marl:
Peter, wij waren in Bangalore zondag en maandag. Shit, heb ik je gemist. Maar je voelde heel dichtbij :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
