Kolkatta

Allemaal heel erg bedankt voor de beterschapjes, het geblader in medische encyclopedieën en de lieve berichtjes. Ik ben weer helemaal oké. Nu echt. De uitslag was snel over, spuiten kunnen ze hier wel. Het kostte nog een dag bij de dokter om de bacterie die de diarree veroorzaakte, vast te stellen. Maar die wordt nu ook keihard uitgeroeid. Zes pillen jaag ik er per dag doorheen. Ben lichtelijk gedrogeerd, maar heb me nooit beter gevoeld!

(Jee, alles is roze en alles draait, en dude, zie ik nu vlekken op de zon?)

Kolkatta, zo heet Calcutta tegenwoordig. We hadden ons er niet zo veel van voorgesteld, maar na een dag zijn we helemaal om. Mooi en triest tegelijk. Ooit de culturele, economische en politieke hoofdstad van India. Vergane Britse grandeur. Daarover een andere keer meer.

Nu iets over die fijne Indiërs waar me maar geen genoeg van kunnen krijgen. We mogen graag een tempel bezoeken. Soms zijn ze prachtig, soms is het een grote ranzige teringzooi. Dat laatste was vandaag het geval. Iedere religie wordt misbruikt. Vaak wordt dat een beetje verdoezeld of hypocriet verzwegen. Zo niet bij de Hindoeistische Kali-tempel. Hoe schaamteloos kan godsdienst uitgebuit worden!

Allereerst wordt de tempel omgeven door honderden shopjes met prullaria, waar ze in Lourdes nog een puntje aan kunnen zuigen. Maar veel erger, als we nog geen meter de tempel in zijn, worden we aangesproken door een Brahman, iemand uit de hoogste kaste van priesters (yeah, sure). Hij dringt zich enorm aan ons op en geeft ongevraagd een rondleiding. "No sir, really, we don't need you...", maar de verf zit al op ons hoofd en de eerste zegeningen zijn binnen. We mogen zelf bepalen hoeveel we daarvoor willen betalen... Ik ben ook de kwaadste niet en gooi vijftien roepies in het bakkie. Vervolgens krijgen we een bloemenkrans om. We vouwen onze handjes (ik zie het Froukje ook doen, maar kan helaas geen foto maken!) en bidden voor onszelf (dat is: we pleuren bloemetjes in een boom voor goodluck, Indiërs zijn gek op goodluck), voor ieder familielid (jongens, bij deze!) en aan het einde mogen we onze naam in een boekje schrijven. Voor het geval we het nog niet hadden gezien, wijst hij ons nog even op de bedelende kinderen en slapende lepralijers. En dan: "now write down the amount you want to donate". De schmiecht! We betalen natuurlijk niets, we zijn immers blank dus materialistisch. "How does that make you feel?", lees ik in zijn huichelachtige ogen. Vervolgens heeft ie ook nog het gore lef om iets voor de rondleiding te vragen. "Sir, we didn't ask for it". We lopen weg, slaan drie kinderen van ons af en worden aangesproken door een volgende Brahman die ons het een en ander over Moeder Theresa wil vertellen...

Schaamteloos.