Eet en vergeet!

Malee wanakam!

Zo, eindelijk kom ik ook eens zonder problemen op de site! Het mailen en plaatsen van foto's berichten gaat hier niet altijd even makkelijk, wegens busy servers/ trage computers en dat soort dingen.

Maar goed, we zijn hier al weer 4 weken en ik heb het gevoel in een rustiger vaarwater terecht te zijn gekomen. Alles heeft nu wel een plekje en ik ben in staat om alle grote frusterende dingen gewoon naast me neer te leggen. Ook leer ik elke dag weer wat meer Tamil woordjes, tot grote vreugde van de kids, die je maar al te graag Tamil willen leren.

Gisteren was het de 2e zondag van de maand, wat wil zeggen dat de ouders van de kinderen even langs mogen komen. Je denkt dan dat er een stormramp plaats zal vinden, een grote run op ouders, maar nee... De ouders komen eerst binnen, krijgen het rapport van hun kind te zien en gaan vervolgens lekker rustig in de schaduw zitten, om hun kind lekker te verwennen met home made food en allerlei lekkers (zuurtjes/ chips, etc.) Alles verloopt heel rustig. Marl en ik bekeken eerst alles van een afstandje, maar al gauw werden we door de kinderen naar hun ouders meegesleurd. Die ouders proppen je op hun beurt weer vol met stukjes watermeloen/ mini banaantjes/ chips/ snoepjes/ cake/ curry's/ rijst/ etc. En toen moesten we nog lunchen... :> In de loop van de middag kwamen er meer en meer ouders, maar van sommige kinderen kwamen er helemaal geen ouders, vaak omdat ze te ver weg wonen en geen geld hebben voor de bus, of omdat hun ouders zich niet voor het kind interesseren, of omdat er geen ouders meer zijn. In het laatste geval is er vaak wel nog een opa of oma die dan langskomt. Schrijnend toch, om een kind te zien die je meesleurt naar iedereens ouders, maar waarvan zijn ouders niet zullen komen... Sommige ouders/ opa's/ oma's waren te arm om wat mee te nemen voor de kinderen, zij kregen dan eten van de kok voor de kinderen, zo had iedereen toch wat.

Later op de middag gingen we langs bij het huis van de moeder en zus van 1 van de jongens. Zij wonen echt naast het project en we hadden hen al vaker gezien en waren al vaker uitgenodigd. Maar ja, ergens langsgaan betekent ergens ETEN. We werden 2 HEERLIJKE [dosees] voorgeschoteld en daarna werden we weer onder handen genomen qua haar invlechten en we werden in een prachtige sari gehuld. Hoppa, kettingen om, stip op je voorhoofd... en snel naar de Transit school om 't iedereen te laten zien en om foto's te maken. De meesten schrokken in eerste instantie, omdat ze ons niet herkenden... maar iedereen was dolenthousiast. We waren ineens "Indian women" en zoeeeperrr bjoetiefoelll en we moesten dit maar elke dag doen. Nou, eerst maar eens een sari kopen dan.

Nu ben ik zo handig geweest om de kabels van mn fototoestel te vergeten, dus de foto's houden jullie nog te goed.

Zaterdag hadden we trouwens een dag je uit met 5 jongens. Was gezellig. Lekker naar het park, de boulevard en een sportveld om te volleyballen. Ook nog een ijsje gegeten natuurlijk. Het jammere is dat je zo'n 165 jongens teleur moet stellen als je weggaat met 5 anderen. Maar goed, we proberen uiteindelijke zo veel mogelijk jongens een keer mee te nemen. Voor ons is het leuk, maar voor hun des te meer. We willen nu eigenlijk ook meer doordeweek dit soort dingen doen, aangezien ze meer leren van een dagje weg dan op school. Het Engels praten wordt aan het eind van de dag een minder hoge drempel voor ze, en dat willen we nou bereiken.

Het is voor ons helemaal duidelijk (ja toch Marl?) dat we er echt zijn voor de JONGENS en de vorm waarin, dat maakt niet uit. Wij zijn voor hen duidelijk een andere figuur dan de paters/ broeders/ teachers. Wij hebben een bevoorrechte positie, wij kunnen met iedereen praten, ongeacht rang of stang, terwijl dat voor de teachers, kinderen, etc. wel anders is. Met de kids spelen we volleybal, geven we een aai over hun bol, rennen we rond, spelen we een spelletje kerrumbol (soort poolen maar dan met je vingers)doen we lekker gek, of troosten we ze indien er tranen vloeien. In de klas zijn we streng, maar toch staat iedereen te dringen om bij je in de klas te mogen. Dat geeft een goed gevoel.

Morgen hebben we een tripje naar Karaikal met fth. John Louis en onderweg pikken we ook nog een pelgrimsoord mee... in Villupuram ofzo.

OK, dit was weer een bakje leesvoer. De volgende keer foto's van de sari's!

Tot mails!
xfr

P.S.: Bedankt voor alle reacties, dat sterkt ons. Special greetings to Canada :>!