Weekend

Het werd eens tijd om de stad te gaan bezien. Een veredeld Europees dorp wordt Pondicherry ook wel genoemd. En misschien is het daarom zo mooi...

We hebben de ashram van The Mother gezien. Een Franse meditatiegoeroe waar we allemaal veel van kunnen leren. Ja heus! In die Ashram is een soort van graf ('ze is niet dood, ze heeft haar lichaam verlaten') met veel bloemen en rust. Heel veel rust. Misschien moeten we een snelcursusje mediteren gaan volgen, zodat we ons niet zo verloren voelen op sacrale plekken. Je hoort er toch niet helemaal bij als observerende westerling.

Verder is er nog een mooi strand, niet te vergelijken met Scheveningen. Het is namelijk leeg. We weten niet of dat te maken heeft met aangespoelde tsunamilijken, of dat India gewoon geen zwem- en zonnebaadcultuur kent. Vrouwen zwemmen sowieso niet, ze verspillen hooguit het onderste gedeelte van hun dure sari's aan zout en zee.

Na een botanisch tuintje te hebben meegepikt zijn we naar Auroville gegaan. Een internationaal commune-achtig dorp, met allerhande buitenlanders die zich tot het hindoeisme hebben laten bekeren ('so stupid', volgens onze christenfundamentalistische teacher annex gids). In het hart van de 'stad in wording' staat de matrimandir. Een gouden bol, waar naar hartelust gemediteerd kan worden. Allemaal ontworpen door diezelfde Mother, waar ik het net al over had. Het is allemaal heerlijk hippy, maar ook heel dorps. Met kokosplantages, arme Indiërs en rommel die overal op het platteland te vinden is.

Ik mag dat wel. Wie weet, koop ik op een goede dag een stukje land, wat jij Frouk?